Οσοι έχουν αδέλφια ξέρουν καλά ότι υπήρχαν περίοδοι που το σπίτι μετατρεπόταν σε πεδίο μάχης. Οι γονείς ανήσυχοι τρέχουν να χωρίσουν τα παιδιά που καβγαδίζουν και πολλές φορές ξεφεύγουν από τον έλεγχο, χωρίς να ανrιλαμβάνονrαι ότι όλο αυτό είναι φυσιολογικό, αναπόφευκτο και, τελικά, υγιές…
Όταν στο σπίτι αρχίζουν οι… κονταρομαχίες, οι γονείς πρέπει να κάνουν ένα και μόνο πράγμα: να αφήσουν τα αδέλφια να λύσουν μόνα τους τις διαφορές τους. Όσο κι αν ανησυχούν, πρέπει να τα αφήσουν να βρουν το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται, ώστε μέσα από τους καβγάδες τους να διεκδικήσουν το καθένα τη θέση του και παράλληλα να μάθουν να συνδιαλέγονται. Να αρχίσουν να αναπτύσσουν επιχειρήματα, αλλά και να μάθουν να λύνουν τις διαφωνίες μόνα τους.

Το λάθος των γονιών

 

Όταν ο γονιός παρεμβαίνει, τα παραπάνω δεν μπορούν να δοκιμαστούν στην πράξη και τα παιδιά δεν μαθαίνουν τους καλύτερους για τα ίδια τρόπους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Επίσης, με τη γονεϊκή παρέμβαση κάποιο παιδί Θα είναι πιο ωφελημένο σε σχέση με το αδελφάκι του, το οποίο θα αισθάνεται «ριγμένο» από τον ίδιο το γονιό του. Γι’ αυτό, γονείς, να θυμάστε ένα πράγμα: Κάντε πίσω και αφήστε τα παιδιά σας να μάθουν να διαφωνούν, να διαπραγματεύονται, να τα βρίσκουν, να συμβιβάζονται, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Με αυτό τον τρόπο, Θα γίνουν πιο ανεξάρτητα και. δημιουργικά. Αφήστε τα να τσακωθούν ώστε να μάθουν να διεκδικούν το καλύτερο για αυτά.
Τι προκαλεί τον ανταγωνισμό;

•Το μειωμένο ενδιαφέρον και η προσοχή των γονιών: Τα μεγαλύτερα παιδιά συνήθως νιώθουν τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειας ως απειλή της ποιότητας της σχέσης τους με τον πατέρα και τη μητέρα τους. Κάθε παιδί θέλει να είναι μοναδικό για τους γονείς του και γι αυτό μπορεί να χρησιμοποιήσει αντιδραστικά τον ανταγωνισμό, ώστε να λάβει και πάλι την αμέριστη προσοχή τους.

•’Ελλειψη ή ασαφή όρια ανάμεσα στα αδέλφια:

Όταν οι γονείς δεν θέτουν όρια ή όταν επιτρέπουν στο ένα παιδί διαφορετικές ελευθερίες, το καθένα εισπράττει αυτήν τη διαφορετική αντιμετώπιση. Αποτέλεσμα είναι η σύγχυση, την οποία και μεταφέρουν στη μεταξύ τους σχέση.

• Οι στρεσογόνες καταστάσεις και η πίεση: Τα παιδιά που δέχονται περισσότερη πίεση εντός του σχολείου ή της οικογένειας είναι πιο πιθανό να νιώθουν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση και να συμπεριφέρονται πιο επιθετικά και ανταγωνιστικά απέναντι στα αδέλφια και στους συμμαθητές τους.

• Η δυναμική της οικογένειας: Η δυσκολία διαχείρισης ανάμεσα στα αδέλφια πολλές φορές αντανακλά μια προβληματική επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς.

• Οι γονείς ως λαθεμένο πρότυπο συμπεριφοράς: Τα αδέλφια τείνουν να συμπεριφέρονται περισσότερο ανταγωνιστικά μεταξύ τους, όταν και οι γονείς λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά απλά μιμούνται αυτό που βλέπουν καθώς μέσω της μίμησης μαθαίνουν.