Δεν έχουμε ξαναδεί να “παντρεύονται”, τόσο όμορφα και ταιριαστά δύο βασικά θέματα : ο έρωτας και τα .. κιλά. Η παράσταση έχει κλέψει τις εντυπώσεις του κοινού και έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια.
Ξεκίνησαν στο θέατρο Μεταξουργείο και έγιναν πολύ σύντομα sold out , γι’ αυτό και προστέθηκε άλλη μια παράσταση στις 5 Δεκεμβρίου. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση με έξυπνο χιούμορ, με ατάκες καυστικές και τραγούδια πρωτότυπα. Καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης γελάς με την ψυχή σου και ταυτόχρονα προβληματίζεσαι με τα στοχευμένα σχόλια των πρωταγωνιστών. Δύο καίρια και διαχρονικά θέματα : ο έρωτας και τα ..κιλά παρουσιάζονται με έναν διαφορετικά δοσμένο τρόπο, με φαντασία και χιούμορ.
Η Τίνα Γιωτοπούλου και ο Νίκος Πλατύραχος, πρωταγωνιστούν στην “ΣΟΛ ΔΙΑΙΤΑ” . Τους συναντήσαμε, μας συστήθηκαν και τους γνωρίσαμε καλύτερα.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας της «Σολ Δίαιτας», αυτής της πρωτοποριακής μουσικοθεατρικής παράστασης;
Ν.Π.: “Ο τίτλος είναι ιδέα της Τίνας Γιωτοπούλου, που σε μια “απροσεξία” του λόγου της πάνω σε μία πρόβα, αντί για σολ δίεση, είπε σολ δίαιτα – φανταστείτε τι εμμονή τής είχε γίνει η δίαιτα! Μετά και πάνω σ’ αυτό το υπόβαθρο παραδοξολογίας και στη θεματική της δίαιτας, κόλλησαν πολύ εύκολα και οι έρωτες κι έτσι βγήκε αυτό το ιδιαίτερο χαρμάνι, που μας ακουμπάει λίγο πολύ όλους”.
Τ.Γ.: “Από ένα… λάθος ξεκίνησαν όλα! Σε μια πρόβα και σε στιγμή κούρασης αντί να πω «σολ δίεση» είπα σολ «δίαιτα» γιατί ο εφιάλτης των διαιτών ήταν μόνιμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου! Πιο σοβαρά τώρα, με το Νίκο γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά και θέλαμε πάντα να συνεργαστούμε. Ήρθε η κατάλληλη στιγμή από μόνη της, είναι από αυτά που συμβαίνουν γιατί απλώς έρχεται η ώρα τους. Με το Νίκο μας συνδέει, εκτός από μακροχρόνια φιλία, ένα κοινό χιούμορ το οποίο αναβλύζει αβίαστα. Οι έρωτες και οι δίαιτες πάντα μας απασχολούσαν – ποιον δεν απασχολούν, άλλωστε; Η συνεργασία κύλησε σα νεράκι. Άλλοτε του έδινα στίχους και έγραφε μουσική, άλλοτε μού έδινε μουσική κι έγραφα στίχους. Πολλές φορές ο Νίκος μού πρότεινε έναν τίτλο τραγουδιού κι εγώ έγραφα μια ιστορία. Γιατί κάθε τραγούδι μας είναι, ουσιαστικά, μια ιστορία”.
Και πώς βαπτίστηκε το μουσικό σας σχήμα, «οι Κουαρτέτοιοι»;
Τ.Γ.: “Είμαστε ένα κουαρτέτο και προσθέσαμε στη λέξη μια… απροσδιόριστη χιουμοριστική κατάληξη! Ταιριάζει, νομίζω, απόλυτα, με όλα τα παιχνιδίσματα της γλώσσας που χρησιμοποιούμε στην παράσταση”.
Ν.Π.: “Οι δύο μουσικοί που, μαζί με εμάς τους δύο, αποτελούν τους Κουαρτέτοιοιους είναι ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος στο τρομπόνι, τη φωνή αλλά και την πολύτιμη συνεισφορά του στα κείμενα της παράστασης και ο εξαιρετικός Βαγγέλης Ζωγράφος στο κοντραμπάσο”.
Το χιούμορ συνδυάζεται ευφάνταστα και απόλυτα στοχευμένα με τον προβληματισμό. Είναι η συνταγή που μπορεί να μας σώσει από τη λύπη και να μας αφυπνίσει;
Ν.Π.: “Δεν ξέρω να σας πω αν αποτελέσει συνταγή επ’ αυτού – μακάρι, θα σας έλεγα! Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι είναι απόλυτα ειλικρινές από πλευράς μας και πιστεύω ότι ως τέτοιο ακολουθείται και από τον κόσμο. Στη λογική αυτή της ειλικρίνιας και φυσικά και του “καμμένου” εν μέρει χιούμορ, είναι σα να τοποθετούμε έναν καθρέφτη μπροστά στο κοινό, που φυσικά έχει μπει και μπροστά μας πριν. Αν αυτό δεν φέρει κατάθλιψη (φευ!), σίγουρα μας αφυπνεί και μας κινητοποιεί αποτελεσματικά”!
Τ.Γ.: “Το χιούμορ είναι κλειδί που ξεκλειδώνει πολλές πόρτες. Μπορείς να περάσεις πολύ πιο εύκολα το μήνυμά σου, να κριτικάρεις τα κακώς κείμενα με έναν τρόπο που το κοινό θα το αποδεχθεί, χωρίς να υψώνει τείχη άμυνας. Νομίζω πως αν χρησιμοποιήσουμε το χιούμορ και καταφέρουμε να κάνουμε τον συνάνθρωπό μας να «μπει στα παπούτσια μας», έστω και για λίγο, και να δει τον κόσμο όπως τον βιώνουμε εμείς, ο «άλλος», ο διπλανός, ο διαφορετικός, έχουμε πετύχει πάρα πολλά”.
Για να μπούμε λίγο και στο χιουμοριστικό, αλλά διεισδυτικό πνεύμα της παράστασης, τι θεωρείτε πιο επικίνδυνο; τον έρωτα ή την παχυσαρκία;
Ν.Π.: “Είναι και τα δύο πολύ επικίνδυνα, παίζουνε θα σας έλεγα στο νήμα. Πιστεύω όμως βαθύτατα ότι είναι “μαχητά”. Όλα μες στο μυαλό μας είναι, εκτός απ’ αυτά που… δεν είναι (εμπνευσμένο από την παράσταση αυτό)”!
Τ.Γ.:” Κατ’ εμέ πιο επικίνδυνος είναι ο έρωτας! Ερωτεύεσαι, συνήθως, κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, μια προβολή τού τι θα ήθελες να είναι ο άλλος, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, απογοητευτικό ή και καταστροφικό. Ας μη μιλήσουμε, δε, για κτητικότητα, έλεγχο και δε συμμαζεύεται. Χρειάζεται πολλή και συνεχής δουλειά με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε ένα ψύχραιμο και ώριμο βλέμμα σε μια σχέση. Ενώ η σχέση με το φαγητό δε σε απογοητεύει ποτέ”!
Τα κιλά μας, η εξωτερική εμφάνιση κατ’ επέκταση και ο έρωτας είναι θέματα που, αμφότερα, έχουν απασχολήσει τους περισσότερους από εμάς. Ποια είναι η κοινωνική διάσταση που θα τους δίνατε;
Τ.Γ.: “Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία και σε ένα σύστημα το οποίο καθορίζει και ελέγχει αδυσώπητα τα σώματά μας. Από την εικόνα τους, από το πώς τα χρησιμοποιούμε μέχρι το αν «επιτρέπεται» να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι με το σώμα μας ή στο σώμα μας. Ειδικά εμείς οι γυναίκες, δυστυχώς, από τα… ροζ γεννοφάσκια μας, διδασκόμαστε -έμμεσα αλλά και ευθέως- πόσα κιλά πρέπει να είμαστε για να είμαστε αρεστές, πόσο κοντές ή μακριές πρέπει να είναι οι φούστες μας για να είμαστε αποδεκτές, πόσο επιτρέπεται να τονίζουμε ή να μην τονίζουμε μέρη τού σώματός μας για να αποφύγουμε «χαρακτηρισμούς», τι και πότε «πρέπει» να να κάνουμε στη ζωή μας για να μη θεωρούμαστε «ανολοκλήρωτες» – δεν έχει τελειωμό. Το μόνο που πρέπει είναι να τελειώνουμε με αυτούς τους καταναγκασμούς, μια και καλή. Μας φορτώνουν άγχος, αίσθηση ανεπάρκειας και ένα βάρος αβάσταχτο. Από αυτό, ακριβώς, το βάρος είναι που θέλουμε να απαλλαγούμε και στην παράστασή μας καλούμε τον κόσμο να το πετάξει από πάνω του”.
Ν.Π.: “Η κοινωνική διάσταση είναι αυτή που τους αρμόζει, όχι αυτή που τους δίνω εγώ. Θα το ενέτασα στη λογική της “δαρβινικής” εξέλιξης, που σημαίνει τι, πολύ απλά; Όταν είμαι χοντρός δεν αρέσω πολύ στους άλλους, ή στις άλλες, έχω λιγότερες επιτυχίες κλπ, άρα; Πρέπει να χάσω βάρος. Είναι απλή η λογική που διέπει τον τρόπο σκέψης μας τελικά, και που ακόμα κι αν όλα αυτά είναι φτιαχτά και κατευθυνόμενα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο”.
Τ.Γ.: Εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω τον Νίκο. Περιγράφει αυτό που ισχύει -δυστυχώς- σε μεγάλο βαθμό, σήμερα, αλλά αυτό ακριβώς είναι που σατιρίζουμε γράφοντας αυτήν την παράσταση. Αυτόν τον «κόφτη» τού ποιος θεωρείται δυνατός, ωραίος και άξιος -εν τέλει- της προσοχής και της αποδοχής μας. Το τι θεωρείται ωραίο ή αποδεκτό, ούτως ή άλλως αλλάζει από εποχή σε εποχή, από κοινωνία σε κοινωνία. Από τα πληθωρικά κορμιά της Αναγέννησης μέχρι την Twiggy της δεκαετίας του ’60, τα πρότυπα εξελίσσονται. Καιρός, όμως, να θεωρήσουμε όμορφο και άξιο για κοινωνική αναγνώριση τον καθένα από εμάς και όχι μόνο όσους χωράνε στο εκάστοτε σύγχρονο κοινωνικό πρότυπο ομορφιάς ή επιτυχίας. Εγώ πάντως, δε χωράω! (γέλια)
Ποια η προσωπική διάσταση;
Τ.Γ.: “Εδώ και μία δεκαετία προσπαθώ συνειδητά να αφήνω στην άκρη τις συστημικές επιταγές και να μην επιτρέπω να με επηρεάζουν. Δεν είναι εύκολο γιατί έχουμε γαλουχηθεί διαφορετικά, αλλά είναι λυτρωτικό να κάνεις τις δικές σου επιλογές, ακόμα και αν αυτές πάνε κόντρα στο τι περιμένουν οι άλλοι από σένα ή στο τι θεωρείται «κανονικό», «όμορφο» ή «επιτυχημένο». Είναι απελευθερωτικό να συνειδητοποιείς ότι το τι περιμένουν οι άλλοι από σένα είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό σου. Τώρα, ειδικότερα για το πάχος, τι να σου πω: μια ζωή δίαιτες… Νόμιζα ότι ήμουν χοντρή διότι απείχα παρασάγκας από τα «πρότυπα ομορφιάς», ενώ δεν ήμουν! Όπως λέω και στην παράσταση: δεν ξανακάνω πια καμιά δίαιτα. Κάπου διάβασα: «οι καμπύλες μου δεν είναι παρέκκλιση, είναι διαδρομή» και μ’ άρεσε πολύ”!
Ν.Π.: “Εγώ επειδή γονιδιακά προέρχομαι από κωλόσογο, (γέλια) από όταν άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω δίαιτα και μάλλον θα κάνω και για όσο θα τον θυμάμαι. Το να είμαι ωραίος είναι για μένα ύψιστη προτεραιότητα”.
Μιλήστε μας για τα τραγούδια, τα οποία δεν πλαισιώνουν απλώς την παράσταση αλλά σε πολλές σκηνές έχουν πρωταγωνιστικο ρόλο.
Τ.Γ.:“ Τα τραγούδια ΕΙΝΑΙ οι πρωταγωνιστές της παράστασης. Είναι οι ιστορίες μας, κωμικοτραγικές, αστείες, πονεμένες. Για τις ταλαιπωρίες μας, τα λάθη μας, τις γκάφες μας, τους πόθους μας, το άχτι μας, την πείνα μας, τις αποτυχίες μας, τις αδυναμίες μας. Αλλά όλα αυτά τα γιορτάζουμε, δεν μεμψιμοιρούμε. Τα φέρνουμε σε πρώτο πλάνο με χιούμορ και αποδεχόμαστε γλυκά ότι το ανθρώπινο είναι ατελές και αυτό είναι γοητευτικό”.
Ν.Π.: “Τα τραγούδια είναι προϊόν μιας εκρηκτικής καλλιτεχνικής συνεύρεσης που είχαμε με την Τίνα Γιωτοπούλου, σε μία περίοδο γόνιμης αναζήτησης, νομίζω και για τους δυο μας. Και επειδή όλα ξεκίνησαν από το χιούμορ (που επίσης μας διακρίνει αμφότερους), προσπαθήσαμε και νομίζω το καταφέραμε αρκετά, να διατηρήσουμε “αδιύλιστο” το πρώτο μας υλικό, ώστε ως τέτοιο να φτάνει και στον ακροατή – με μία μικρή μόνο επεξεργασία που αφορά στην ενορχήστρωση και στην απόδοση των τραγουδιών. Ξέρετε όταν κάτι είναι ειλικρινές, ο κόσμος το ακολουθεί με κλειστά μάτια, ακόμα κι αν είναι “διαφορετικό”. Τα τραγούδια μας είναι πολύ ωραία και σας το λέω… με πλήρη αυταρέσκεια”!
Τι feedback λαμβάνετε από τους θεατές στο τέλος της παράστασης;
Ν.Π.: “Γέλιο, συγκίνηση και πολύ ωραία σχόλια. Κυρίως όμως η αίσθηση ότι παρακολούθησαν “κάτι” που τους ακουμπάει βαθύτερα. Νομίζω ότι μετά από μια τέτοια παράσταση ο θεατής επανατοποθετείται με πιο υγιή τρόπο, απέναντι στα προβλήματα που μας ταλανίζουν και που είναι λίγο πολύ τα ίδια για όλους”.
Τ.Γ.: “Η ανταπόκριση τού κόσμου είναι, πραγματικά, ενθουσιώδης. Ακούμε υπέροχα λόγια και χαίρομαι πολύ διότι το κοινό αντιλαμβάνεται αυτά που θέλουμε να επικοινωνήσουμε και φεύγει από το θέατρο «γεμάτο». Το αξιοσημείωτο, για μένα, είναι ότι η παράσταση αγγίζει ευρύτατη γκάμα κοινού: από το θεατρόφιλο μέχρι τον αδιάφορο για το θέατρο, από το μουσικόφιλο μέχρι αυτόν που αποφεύγει να δει μια μουσική παράσταση. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό”.
Πόσο πολύ έχει ανάγκη ο κόσμος, η κοινωνία μας την απενεχοποίηση;
Τ.Γ.: “Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε επιτακτική ανάγκη για απενοχοποίηση σε όλους τους τομείς: εργασία, σχέσεις, εικόνα, κιλά, επιτυχία, μοχαχικότητα. Υπάρχει ανάγκη επαναπροσδιορισμού πολλών εννοιών. Είναι τόσο κρίμα να χαραμίζεται η μοναδική μας ζωή σε τύψεις, ενοχές, καταναγκασμούς και επιθυμίες άλλων. Κι αν είναι να κόψεις κάτι από το καθημερινό σου μενού, κόψε την ενοχή”!
Ν.Π.: “Η κοινωνία μας έχει ανάγκη την απενοχοποίηση γιατί η ενοχή είναι κάτι πολύ βασανιστικό. Κάποιες φορές, όμως, μία ενοχή μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις που έχουμε κρυμένες και δεν τις ξέρουμε. Όλα αυτά είναι ωραία, αρκεί να μην παραγίνονται γιατί η κάθε υπερβολή έχει παρανέργειες κι αυτό το θέμα (της υπερβολής) το ακουμπάμε πολύ στην παράσταση. Για να μη φτάσετε λοιπόν εκεί …ελάτε να τη δείτε”!
Τ.Γ.: “Εγώ, πάλι, θέλω να μοιραστώ τη φράση ενός Γάλλου συγγραφέα που δε θυμάμαι τ’ όνομά του… (γέλια) που έλεγε «όλα τα πάθη έχουν το στοιχείο της υπερβολής, αλλιώς δε θα ήταν πάθη.»”
Μπορείτε να κλείσετε το εισιτήριό σας εδώ: https://www.more.com/gr-el/tickets/music/sol-diaita/
