Ο Μίλτος Πασχαλίδης γεννήθηκε σαν σήμερα και εφέτος, τα γενέθλιά του συμπίπτουν με ένα ακόμη ορόσημο, τριάντα χρόνια στη δισκογραφία.
Τριάντα χρόνια τραγουδιών που δεν κυνήγησαν ποτέ τον εντυπωσιασμό, γι’ αυτό και διασχίζουν αλώβητα τις εποχές. Δεν καταναλώνονται, κατοικούν μέσα μας.
Η γραφή του είναι από εκείνες που δεν προδίδουν τον καιρό τους, αλλά τον φωτίζουν. Έχει τον σπάνιο τρόπο να κάνει το προσωπικό καθολικό. Να δένει τον έρωτα με την απώλεια και τη μνήμη με την εποχή του.
Ο Μίλτος δεν γράφει για να εντυπωσιάσει· γράφει για να συνομιλήσει, όχι για να ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά για να μοιραστεί την αλήθεια του μαζί του. Σπάνια συναντά κανείς έναν καλλιτέχνη που να χωρά μέσα του τόση τρυφερότητα και ταυτόχρονα τόσο πάθος.
Τα τραγούδια του Μίλτου έχουν τη δική τους ξεχωριστή υπόσταση. Λόγος απλός και ουσιαστικός, μελωδίες που μιλούν στην καρδιά, αλήθειες που αποτυπώνονται χωρίς κραυγές. Τραγούδια που γίνονται τόποι συνάντησης.
Και όσοι έχουν την τύχη να τον δουν επί σκηνής, ξέρουν καλά ότι ο Μίλτος δεν «παίζει» στις συναυλίες – τις ζει. Η παρουσία του στη σκηνή είναι εμπειρία γήινη και δυναμική, βαθιά συναισθηματική και άμεση.
Κάθε του εμφάνιση είναι μια γιορτή σύνδεσης με το κοινό, μια αφήγηση που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ ίδια, αλλά πάντα αφήνει πίσω της κάτι αυθεντικό και φωτεινό.
Όλα αυτά συνοδεύονται από μια στάση ζωής σπάνια, γενναιόδωρος με τους νεότερους καλλιτέχνες, πρόθυμος πάντα να τους ακούσει και να τους στηρίξει.
Παράλληλα, τιμά με συνέπεια και αγάπη τη μνήμη εκείνων που έφυγαν, φροντίζοντας να παραμένουν παρόντες μέσα από τις αφηγήσεις του και τα τραγούδια . Γι’ αυτό η εκτίμηση που του δείχνουν οι συνάδελφοί του δεν είναι απλώς επαγγελματική· είναι ουσιαστική, ανθρώπινη και βαθιά.
Εμείς, στο «Όγδοο», είμαστε περήφανοι που βρισκόμαστε σε αυτή τη διαδρομή στο πλάι του. Πλάι σε έναν δημιουργό που δεν ακολουθεί το ρεύμα, αλλά την εσωτερική του πυξίδα.
Χρόνια πολλά, Μίλτο.
Για όλα όσα έγραψες, τραγούδησες, μας χάρισες και για όλα όσα έρχονται…
