Μας συγκλόνισε επειδή είχε φωνή, ήθος, και –κρατηθείτε– ήταν ντυμένη. Η Κλαυδία κατέβηκε στην Eurovision χωρίς να χρειαστεί να σοκάρει, να πουλήσει σάρκα ή να καβαλήσει καλάμι. Και ξαφνικά, όλοι μιλάνε για ένα κορίτσι «διαφορετικό». Αλλά… διαφορετικό από τι ακριβώς;
Αποθεώνουμε κάτι που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο: ότι ένας καλλιτέχνης έχει φωνή, σεβασμό στο κοινό, και αυτογνωσία. Η Κλαυδία δεν ήρθε να φωνάξει πως είναι καλύτερη. Ήρθε να κάνει τη δουλειά της. Και αυτό από μόνο του ήταν αναζωογονητικό.
Μόνο που πίσω απ’ την αποθέωση, κρύβεται κι ένας καθρέφτης. Μήπως η έκπληξή μας δείχνει πόσο χαμηλά έχουμε πέσει; Πόσο εθισμένοι είμαστε στο δήθεν, ώστε μια κανονική καλλιτέχνις να μας φαίνεται… εξωγήινη;
Κι αν η επιτυχία της μας έδωσε λίγες μέρες ποιότητας, μην περιμένετε να κρατήσει πολύ. Δεν είναι ότι άλλαξε κάτι — απλώς για λίγο πήραμε μια καλή θέση στο “πανηγύρι”.
Η Κλαυδία το άξιζε. Εμείς;